Court/Judicial body:
The Criminal Chamber of the Court of Cassation of Armenia
Date:
28 August 2015
CRC Provisions: Article 37 (Torture and deprivation of liberty)
Other international provisions: International Covenant on Civil and Political Rights, Article 24 (Protection of children)
United Nations Standard Minimum Rules for the Administration of Juvenile Justice, “The Beijing Rules”, Rules 5 (Aims of juvenile justice), 17 (Guiding principles in adjudication and disposition) and 19 (Least possible use of institutionalisation)
United Nations Rules for the Protection of Juveniles Deprived of their Liberty, “The Havana Rules”, Rule 2 (Deprivation of the liberty of a juvenile)
Domestic provisions:
Law on the Rights of the Child, Article 8 (Right to basic living conditions)
Criminal Code, Articles 85 (Criminal responsibility of minors) and 90 (Sentencing)
Case summary
Background:
A minor was convicted of a drug-related offence by a first instance court and sentenced to 2 years of imprisonment. However, the Court of Appeal considered that sanction to be inadequate with respect to the seriousness of the crime committed and increased his sentence to 5 years of imprisonment. A complaint challenging the lawfulness of the decision of the Court of Appeal was brought before the Court of Cassation of Armenia.
Issue and resolution:
Juvenile justice, sentencing of minors. Whether courts should consider the age of a juvenile defendant when deciding on the applicable sanction in criminal cases. The Court of Cassation held that minors enjoy special protection, such that in criminal cases the deprivation of liberty of juveniles should be a disposition of last resort for the minimum necessary period and should be limited to exceptional cases.
Court reasoning:
The Court stressed that the defendant had been a minor when he committed the offence and that the offence had been incited by his own father, a co-defendant in the case. The Court equally took into consideration the unfavorable living conditions in which the defendant had been brought up; in particular, that the parents of the defendant were divorced, that the father had been and continued to be serving a lengthy prison sentence, and that the mother was bringing the defendant up alone. Taking into account the provisions of different international agreements and the national legislation of Armenia, the Court concluded that the isolation of juveniles is unjustified, and that courts should always consider first the possibility of applying sanctions which do not involve deprivation of liberty. Imprisonment, as the most severe type of sanction, can only be imposed on a juvenile in exceptional circumstances, where no other measure can secure a positive outcome.
Excerpt citing CRC and other relevant human rights
13. «Քաղաքացիական և քաղաքական իրավունքների մասին» միջազգային դաշնագրի 24-րդ հոդվածի 1-ին մասի համաձայն«Յուրաքանչյուր երեխա, առանց ռասայի, մաշկի գույնի, սեռի, լեզվի, կրոնի, ազգային կամ սոցիալական ծագման, գույքային վիճակի կամ ծննդի հատկանիշով որևէ խտրականության, իրավունք ունի իր ընտանիքի, հասարակության և պետության կողմից պաշտպանության այնպիսի միջոցների, որոնք անհրաժեշտ են նրան որպես մանկահասակի»։
[...]
«Անչափահասների նկատմամբ արդարադատություն իրականացնելու վերաբերյալ» ՄԱԿ-ի նվազագույն ստանդարտ կանոնների («Պեկինյան կանոններ») 5-րդ կետի համաձայն «Անչափահասների վերաբերյալ արդարադատության համակարգը ուղղված է առաջին հերթին անչափահասի բարեկեցության ապահովմանը, որպեսզի անչափահաս իրավախախտների վրա ազդեցություն գործող ցանկացած միջոց միշտ համաչափ լինի ինչպես իրավախախտի անհատական առանձնահատկություններին, այնպես էլ իրավախախտման հանգամանքներին»։
«Պեկինյան կանոնների» 17.1-րդ կետի համաձայն«Ներգործության միջոցների ընտրության ժամանակ իրավասու մարմինը պետք է ղեկավարվի հետևյալ սկզբունքներով.
ա) ներգործության միջոցները միշտ պետք է համարժեք լինեն ոչ միայն իրավախախտման հանգամանքներին և ծանրությանը, այլև անչափահասի դրությանը և պահանջներին, ինչպես նաև հասարակության պահանջներին.
բ) անչափահասի անձնական ազատության սահմանափակման մասին որոշումը պետք է ընդունվի միայն հարցի մանրազնին քննարկումից հետո, և սահմանափակումը հնարավորության սահմաններում պետք է հասցնել նվազագույնի. (…)»։
«Պեկինյան կանոնների» 19.1-րդ կետի համաձայն «Անչափահասին որևէ ուղղիչ հիմնարկում ներփակելը միշտ պետք է ծայրահեղ միջոց լինի, անհրաժեշտ նվազագույն ժամկետի համար կիրառված»։
«Երեխայի իրավունքների մասին» ՄԱԿ-ի կոնվենցիայի 37-րդ հոդվածի համաձայն՝ «Մասնակից պետությունները ապահովում են, որ.
(…)
(բ) ոչ մի երեխա չզրկվի ազատությունից անօրինական կամ կամայական կերպով։ Երեխայի ձերբակալությունը, կալանքը կամ ազատազրկումն իրականացվում են համաձայն օրենքի և գործադրվում են միայն որպես ծայրահեղ միջոց և որքան հնարավոր է՝ կարճ ժամանակամիջոցով,
(…)»։
«Ազատազրկված անչափահաս անձանց պաշտպանության վերաբերյալ» ՄԱԿ-ի կանոնների («Հավանայի կանոններ») 2-րդ կետը սահմանում է. «Անչափահասին ազատությունից զրկելը պետք է կիրառվի որպես ներգործության ծայրահեղ միջոց՝ անհրաժեշտ նվազագույն ժամկետով։ Այն պետք է սահմանափակվի բացառիկ դեպքերում։ Պատժի ժամկետը պետք է որոշվի դատական մարմնի կողմից՝ չբացառելով նրան վաղաժամկետ ազատելու հնարավորությունը
»։ 13. According to Article 24 paragraph 1 of the International Covenant on Civil and Political Rights: every child shall have, without any discrimination as to race, colour, sex, language, religion, national or social origin, property or birth, the right to such measures of protection as are required by his status as a minor, on the part of his family, society and the State.
[…]
According to paragraph 5 of the United Nations Standard Minimum Rules for the Administration of Juvenile Justice (“the Beijing Rules”), The juvenile justice system shall emphasize the well-being of the juvenile and shall ensure that any reaction to juvenile offenders shall always be in proportion to the circumstances of both the offenders and the offence.
Under paragraph 17.1 of the Beijing Rules, the disposition of the competent authority sh all be guided by the following principles:
a) The reaction taken shall always be in proportion not only to the circumstances and the gravity of the offence but also to the circumstances and the needs of the juvenile as well as to the needs of the society;
b) Restrictions on the personal liberty of the juvenile shall be imposed only after careful consideration and shall be limited to the possible minimum.
Under paragraph 19.1 of the Beijing Rules, the placement of a juvenile in an institution shall always be a disposition of last resort and for the minimum necessary period.
According to Article 37 of the Convention on the Rights of the Child, States Parties shall ensure that:
(…)
b) No child shall be deprived of his or her liberty unlawfully or arbitrarily. The arrest, detention or imprisonment of a child shall be in conformity with the law and shall be used only as a measure of last resort and for the shortest appropriate period of time
(…)
According to paragraph 2 of the United Nations Rules for the Protection of Juveniles Deprived of their Liberty (“the Havana Rules”), the deprivation of the liberty of a juvenile should be a disposition of last resort and for the minimum necessary period and should be limited to exceptional cases. The length of the sanction should be determined by the judicial authority, without precluding the possibility of his or her early release.
CRIN comments: CRIN believes that this decision is consistent with the CRC. The imprisonment of a minor should only be considered as an exceptional measure in the last resort, and prison terms should be for the shortest period necessary.
Link to full judgement: http://datalex.am/?app=AppCaseSearch&case_id=1125899906873998
This case summary is provided by the Child Rights International Network for educational and informational purposes only and should not be construed as legal advice.